Monthly Archives: June 2011

Возвестивший армян в Европе…

(О французском ученом Викторе Ланглуа)
Голос Армении, 27 апреля, 1991г.

ВИКТОР ЛАНГЛУА — один из крупных арменистов французской школы XIХ в. Он оставил глубокий след в истории европейского арменоведения. Биографические сведения о нем скудны. Родился 20 марта 1829 г. в г. Дьеппе в семье офицера Империи. Учился в Парижской школе хартий и в школе живых восточных языков. В 23 года Ланглуа становится известным в научных кругах благодаря своим работам по нумизматике. По поручению министра образования он отправляется научную командировку в Киликию и Малую Армению с целью археологических исследований памятников древних эпох: греческой, римской, арабской, армянской и мусульманской.

Continue reading

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • Digg
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Трое из одной семьи

Голос Армении, 1991г., 5 ноября

Отец. Патриотизм, смелость и самоотверженность — эти прекрасные качества были присущи Бебуту Мартиросовичу Шелковникяну. В русской среде его называли Борисом Мартыновичем Шелковниковым. Будущий генерал-майор родился в 1837 году, в год гибели А. С. Пушкина. Одаренный юноша из нухинских армян воспитывался в 1-м Московском кадетском корпусе. С 18 летнего возраста он участвовал в походах против кавказских горцев. Служба отечеству, военная слава, верность и честь — этим идеалам поклонялся молодой офицер. Борис Шелковников прошел курс в Николаевской академии генерального штаба. В 1863 году фортуна снова привела его на Кавказ. В сражении при деревне Вир Борис Мартынович отличился, но был тяжело ранен.

Б. М. Шелковников | А. Б. Шелковников | Б. А. Шелковников

Б. М. Шелковников | А. Б. Шелковников | Б. А. Шелковников

Continue reading

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • Digg
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Тигранакерт – это факт, который в потоках лжи не утопишь

заявил корр. “ГА” руководитель Арцахской экспедиции Института археологии и этнографии НАН РА, доктор исторических наук, археолог Гамлет ПЕТРОСЯН

Голос Армении, 2011г., 25 июня

- Г-н Петросян, 20 июня ваша экспедиция возобновляет раскопки Арцахского Тигранакерта, изучение которого продолжается уже 7-й год. С каким багажом, какими ожиданиями вы приступаете к очередной фазе своих исследований?
- В ходе прошлогодних раскопок мы обнаружили новый так называемый античный квартал Тигранакерта, одно из кладбищ античного периода с красными погребениями, датируемыми I веком до н.э. Монеты парфянских царей, найденные в этих погребениях, дают обширный материл для изучения. В этом году мы собираемся уделить особое внимание этим находкам.

Continue reading

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • Digg
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Орденоносец той войны

Голос Армении, 2011г., 25 июня

Тема Великой Отечественной войны, ее герои уходят в историю. Все меньше участников заходит в редакцию. Те, кто приходит, нередко вспоминают уже озвученное и напечатанное, зафиксированное. Но есть громадный пласт, океан информации о войне, который в большинстве безвозвратно утерян. Так часто бывает в жизни, когда один кочевряжится, гордясь полученной стандартной медалью “За победу над Германией” и попадает в прессу, а другой философски молчит, имея в послужном списке не один боевой орден.

Continue reading

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • Digg
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Անի. ավերակների թագուհի` ուժասպառ, խոնարհված, բայց հպարտ

ՀԱՍՄԻԿ ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ, Անի-Երեւան
Ազգ, 2011թ., 25 հունիսի

Կարսից դեպի Անի հասնելու համար անհրաժեշտ է անցնել 45 կիլոմետր ճանապարհ: Չափազանց դժվար ու ծանր է այդ կիլոմետրերը հաղթահարելը: Վախ, անհանգստություն, հպարտություն ու հետաքրքրություն. այս զգացողություններն են համակում հայ ուխտավորին Անիի ճանապարհին: Ճանապարհն անցնում է ամայի դաշտի միջով: Շուրջը լռություն է:

Continue reading

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • Digg
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Աշուղական երգերի շքերթ

ՆՎԱՐԴ ԲՈՐՅԱՆ
Ազգ, 2011թ., 24 հունիսի

Օրերս «Արամ Խաչատրյան» համերգասրահում կրկին հայաշունչ, ոգեղեն տրամադրություն էր: Համերգ-երեկոյին` նվիրված ՀՀ եւ Արցախի անկախության 20-ամյա հոբելյանին, հնչեցին անցյալի ու նորօրյա հայ աշուղների ազգային, հայրենասիրական հատընտիր երգեր: Բեմում «Սայաթ-Նովա» աշուղական երգի վաստակավոր անսամբլն էր` ազգային ոգու տոնահանդեսի առանցքում: Շքեղ, տպավորիչ հանդերձանք, բացառապես ազգային նվագարաններ: Անսամբլի գեղարվեստական ղեկավար` ՀՀ վաստակավոր արտիստ, պրոֆեսոր Թովմաս Պողոսյան, նվագախմբի ղեկավար` ՀՀ վաստակավոր արտիստ, կոմպոզիտոր Արտեմ Խաչատուր:

Continue reading

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • Digg
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Փրկարար սուտը

Ռաֆայել Իշխանյան
Գարուն, 1988թ., թիվ 12

Մ. Զ.–ն մեզ վրաց գրականություն էր դասավանդում։ Մի անգամ Ղազբեգիի մասին խոսեց, վերջացրեց, բայց դասի ավարտից դեռ մի տասնհինգ րոպե մնում էր։

— Հարցեր կա՞ն,— դիմեց մեզ։

Ոչ ոք չարձագանքեց։ Դասախոսը կրկնեց։ Այս անգամ ձեոք բարձացրեց իմ ընկեր Ղարիբը։

— Ես մի հարց ունեմ։

— Ասա տեսնենք։

Ղարիբը մի տեսակ հանդիսավոր ոտքի կանգնեց։

Continue reading

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • Digg
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Լիան

Ռաֆայել Իշխանյան
Գարուն, 1988թ., թիվ 12

Այս գյուղում մեր նոր բնակատեղին երկհարկանի փայտե շինություն էր՝ գերիների ճամբարի «հարմարություններով», սենյակներում եռահարկ քնադարակներ (նառեր) էին, շինության չորս բոլորը երկուտակ փշալար, աշտարակ՝ վրան զինվոր, լուսարձակ։ Աշխատելու էինք տեղի հողատիրոջ դաշտերում։ Մեզնից առաջ այդտեղ հրեա աղջիկներ էին բնակվել և նույն աշխատանքն արել։ Առավոտյան մեզ տարան կաղամբի բանջարանոցները։ Կաղամբը դեռ գլուխ չէր բռնել, թերթերի վրա մանր որդեր կային։ Մեր գործն էր ձեռքով ճխլել դրանց։ Հենց որ գերմանացի պահակը չէր նայում մեր կողմը, կաղամբի թերթերից արագ-արագ պոկում, ուտում էինք։

Continue reading

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • Digg
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Շավարշ Դանիլչենկո

Ռաֆայել Իշխանյան
Գարուն, 1988թ., թիվ 12

1940 թ. հոկտեմբերի 16-ին Երևանի բուհերի 2-րդ լսարաններից բանակ մեկնած մեր 10 հոգուց մեկն էլ Շավարշ Դանիելյանն էր։ Երբ զինվորի շորեր հագանք, առաջին ներկա-բացակային վաշտի ավագը իմ ազգանունը կարդաց՝ Շիխանյան, իսկ Շավարշինը՝ Դանիլչենկո։ Հետո մինչև վերջն էլ նրան Դանիլչենկո էին ասում։

Շավարշը Կիրովականից էր, համալսարանի աշխարհագրական բաժնից։ Բոլորիս մեջ ամենալուրջն էր: Մենք Ուկրաինայի Բարանովկա ավանում էինք, այդտեղ գնդի դպրոցն էր, որը մի տարում ավարտելով դառնալու էինք սերժանտ ու ևս երկու տարի ծառայելու։ Ամենից լավ Շավարշն էր սովորում։

Continue reading

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • Digg
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Եթե դուռը ջարդեին

Ռաֆայել Իշխանյան

Գարուն, 1988թ., թիվ 12

1937 թվի գարնանը հորեղբորիցս նամակ ստացա (Թիֆլիսից)։ Գրում էր, որ հորս բռնել են, ունեցած-չունեցածը տարել, ինձ շտապ կանչում էր Թիֆլիս, որ դիմում գրեմ՝ հորս երկու ջութակներից գոնե մեկը ետ պահանջեմ: Հայրս ջութակահար էր, առհասարակ երաժշտական մարդ: Տարբեր ազգերի տարբեր տեսակ լարային գործիքներ ուներ, որոնց մեջ էլ գլխավորները երկու ջութակներն էին՝ մեկը Ստրադիվարիուս, մյուսն էլ` արժեքով դրան հավասար։ Ամենը տարել էին, դաշնամուրը՝ նույնպես։

8-րդ դասարանի աշակերտ էի: Դասերս թողեցի, գնացի Թիֆլիս: Բոլորն ասում էին՝ «Էդ տեսակ ջութակը չի կարելի ձեռքից բաց թողնել, հազարներ արժի»։

Հորեղրայրս դեռ ամուրի էր, Թիֆլիսի Երևանյան հրապարակի մոտ երկհարկանի մի հին տան մեջ ընդարձակ սենյակ ուներ։ Դուոը և երկու լուսամուտները ընդհանուր պատշգամբին էին նայում։ Սենյակն ուներ նաև ետնամուտք։

Continue reading

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • Digg
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS